Dzień 4 - ostatni w stanie Maharashtra

Mój miernik pokazuje aktualnie poziom hałasu 90-100dB. W takich warunkach odbywamy podróż do Bijapur. Cena biletu była naprawdę wysoka, więc siedząc na Central bus station w Aurengabad każdy miał nadzieję, że przyjedzie po nas coś lepszego niż szroty odjeżdżające z innych stanowisk.
Nasz wehikuł podjechał z zaledwie 20-minutowym opóźnieniem. Jak zamkniecie oczy i zwizualizujecie sobie hasło "indyjski autobus", to macie pewnie obraz starego, zdezelowanego, ledwo toczącego się cudu techniki wyprodukowanego we wczesnych latach 70 ubiegłego wieku, ze wszystkich stron oblepionego ludźmi i z dachem uginającym się od stosu szmacianych tobołów powiązanych powrozami. Otóż zaskoczę Was - wszyscy ludzie i bagaże są w środku. Reszta się zgadza. Jeżeli dodamy do tego drogę, przy której nasza Karbowa jest płaska jak stół, i kierowcę, który chyba zostawił w Bijapur czajnik na gazie, to można sobie wyobrazić nasze obecne położenie. A przed nami jeszcze ok 10 godzin tych atrakcji. Vereena nas uprzedziła, że jazda lokalnym autobusem to bardziej przygoda, niż sposób przemieszczania się.
Miłym zaskoczeniem jest to, że w nocy wszyscy kierowcy przestawiają się z klaksonowego sposobu komunikowania się na świetlny. Ale nie za pomocą migania światłami drogowymi, tylko poprzez gaszenie i świecenie świateł mijania. Więc chwile całkowitego zaciemnienia podczas wyprzedzania sznuru ciężarówek na zakręcie to norma.
W tych warunkach klikanie w małe literki jest wyjątkowo męczące, więc zakończę relację w tym miejscu.
Na koniec jeszcze tylko...
- Kuba kłania się krowom i ściska Zuzię,
- Tomek dziękuje za informację Dorocie i już zaprasza na spotkanie po powrocie,
- a ja mam nadzieję, że przez moje wakacje nie ucierpi diagnostyka w Grójcu, a Ania z Maćkiem przy remoncie uwzględnią w łazience opcję spłuczki zamiast indyjskiego sposobu - wiadra...
Sz
PS. po ilu godzinach narażenia można nabawić się zespołu wiwiwibrararacyjjjnegogo??

Wysłane z iPhone'a